Prolog

A więc, witam Was na moim drugim opowiadaniu! Cieszę się z każdej osoby, która tu zaglądnęła i czyta moje wypociny! Na początek chcę podziękować kilku osobom.
♥ Sonii - Za to, że mnie wspierała cały czas
♥ Czarnej - Za wsparcie, za czytanie i kibicowanie
♥ Ann - MASZ NIE USUWAĆ JILY BO ZABIJĘ.
♥ Lizzie - Za to, że jesteś ze mną zawsze.
♥ Rose - Bo Ciebie ciekawi ta historia!
♥ Pauli G. z grupy DRAMIONE PL - Jesteś fantastyczną osobą, super mi się z Tobą rozmawia!
♥ Patrycji G. z grupy DRAMIONE PL - Dzięki Tobie zdałam tego niemca!
♥ Joannie vel Rzan z grupy DRAMIONE PL - A z Tobą lubię rozmawiać. Szkoda, że się nie spotkałyśmy na Pyrkonie.
No to nie przedłużam - zapraszam do czytania! + niebetowane jeszcze


______________________

   Czuła to. Wiedziała, że za moment zamknie oczy i nigdy ich nie otworzy. To będzie ten ostatni oddech. Inaczej wyobrażała sobie swoją śmierć za młodu. Myślała, że zginie jak na bohaterkę przystało — umierając w agonii, jako aurorka albo bardzo ważny minister dowolnej kategorii. Wyobrażała sobie, że nic nie powie, że się nie podda i umrze, zabierając tajne informacje do grobu.  Niczego w całym życiu — no, poza wyjściem za mąż za Rona — nie żałuje. Kocha swoje dzieci i wnuki bardzo mocno.
      Bruno powiedział do mnie ,,babciu"… Myślę, że nie zapomnę tego w niebie. Będę patrzeć na moją rodzinę z góry, pilnować ich jak osobisty anioł stróż. Muszę pamiętać aby gonić Nelly do nauki. 
     W jej przypadku Ron zawsze był przyjacielem, nigdy nie odwzajemniała jego uczuć.  Nie potrafiła kochać miłością romantyczną — na miejsce mężczyzn stawiała rozmaite książki. Pragnęła wiedzy oraz rodziny — dzieci, wnuki oraz stanowisko bibliotekarki w Wieży Wiedzy Najwyższej w Aleksandrii całkowicie jej pasowały.   Z początku ambicja dawała o sobie znać bardziej niż zwykle. Chciała być ministrem, wydawało się jej, że musiała nim być.
    Przez lata siedziała przy ukochanym biurku, wdychając zapach starożytnych ksiąg i pergaminów, nie pamiętając nawet o przyjaciołach. Nie miała ich wielu — Ginny, Harry oraz Ronald. Rudowłosa z początku troszczyła się o ich przyjaźń, odwiedzała ją. Ale czas i małżeństwo były jednak wrogiem tak potężnym, że Potter oraz dzieciaki zaabsorbowały ją, odcinając od wszystkiego innego. Jedyną osobą, która interesowała się Hermioną był jej przyszły mąż. Przychodził, rozmawiał z nią o swoich ‘’licznych romansach’’ z których nieskrycie się śmiała. Dopiero potem dowiedziała się, że mówił o tym tylko po to, aby jej zaimponować. 
    Typowy Ron... Oho, o wilku mowa, a wilk tuż — pomyślała, kierując swój wzrok na swojego męża. Wpatrywała się w niego, a on w nią… Mówi się, że na starość dostrzega się kochaną osobę taką, jaką się ją poznało. U niej ta zasada nie działała — widziała go jako siwowłosego staruszka, z brodą sięgającą do klatki piersiowej.  Jego tęczówki miały odcień pięknego, spokojnego oceanu, chociaż widziała je w stanie wzburzenia podczas niejednej kłótni. Na twarzy znajdowało się kilkadziesiąt zmarszczek, małych i dużych, a na nich te charakterystyczne piegi.
    Usiadł przy łożu żony, automatycznie biorąc jej kruchą, pomarszczoną dłoń w swoje. Kobieta wie, że to czas, kiedy musi powiedzieć mu prawdę. Zrani go, wie o tym, jednak nie może zostawić na tym świecie niezałatwionych spraw, musi wszystko doprowadzić do samego końca. Dzieci już wiedzą, czas, aby i on się dowiedział.
— Hermiono, chciałaś porozmawiać to przyszedłem — powiedział, a Pani Weasley aż serce się krajało, widząc w jego wzroku tyle miłości. Przez moment chciała się wycofać z tej szczerości, nie chciała mu o tym mówić, urazić go. Gula w gardle z każdą chwilą rosła i rosła.  Ale jest Gryfonką, do cholery!
— Ron, ja… Muszę ci coś wyznać… — wyszeptała, a on natychmiast  zaczął mówić. Nienawidziła w nim tego, bo nigdy nie dał jej dokończyć, albo wtrącał wszędzie swoje trzy grosze.
— Hermiono, nie ważne co się stanie, będę cię kochać — odpowiedział, jednak twarz brązowookiej  oszpecił grymas złości.
— Nie przerywaj mi, jak mówię, proszę cię… — powiedziała podenerwowana, odgarniając kosmyk siwych włosów za ucho — Przez te wszystkie lata, ja… Zawsze… Nie kochałam cię. Daj mi dokończyć, dobrze?  — zapytała, a gdy kiwnął głową, zaczęła znowu mówić — Nawet idąc do ślubu, nie byłam w stanie cię pokochać. Całe życie byłeś dla mnie moim jedynym, najlepszym przyjacielem. Na tle związku nie byłam szczęśliwa, jednak dzięki tobie… Mam trójkę kochających dzieci, piątkę wnuków oraz kolejne w drodze. Wiem, że to zaboli, ale jestem zdania, że powinieneś o tym wiedzieć, nawet jeżeli to rani — wyszeptała, wciąż patrząc mu w oczy. Czekała… Widziała, jak zaciska pięści, jak przegryza wargę. Ale jego wzrok… Nic nie wskazywało na wybuch złości.
    Wdychała i wydychała powietrze, nie wiedząc jak się zachować. Miała wrażenie, jakby bił się ze swoimi myślami, jakby się zastanawiał, czy może jej zaufać. Ta atmosfera była ciężka do wytrzymania, ciążyła kobiecie na płucach jak papierosowy dym. 
— Też muszę być z Tobą szczery. Po śmierci Lavender nie potrafiłem nikogo pokochać. Wcale, a uwierz mi, próbowałem. Całe nasze małżeństwo było oparte na przyjaźni. Chciałem ci powiedzieć, ale zawsze się bałem, że cię zranię — wyszeptał rudowłosy, a brązowowłosa szybko przytuliła się do niego. Oboje nie kochali się, ukrywając to, aby nie zranić się wzajemnie. A to wszystko było niepotrzebne. Więc zostało już tylko jedno przed śmiercią…
— Ron! — zawołała, gdy on już był w  połowie drogi między tym pokojem a salonem.
— Tak?  — zapytał, a ona się uśmiechnęła. Wiedziała, że się zgodzi.
— Mógłbyś mnie ubrać w mój stary mundurek z Hogwartu i mnie w nim pochować?
— Ale dlaczego? Przecież nie umierasz…
— Nie kłam, proszę. Ja to czuję, że to moje ostatnie słowa, a każdy jeden, nawet najmniejszy oddech jest jednym z tych, które są moimi ostatnimi. Więc nie mów, że jest inaczej.
— Okej… Zaraz przyniesiemy ci skrzynię i lustro — odpowiedział, a ona czekała. Czekała na rodzinę, która zobaczy jak umiera nestorka rodu.
     Umrę z godnością. Nie mogę inaczej. Gryffindor zawsze będzie moim domem, będę go zawsze nosić ze sobą w sercu.
    Gdy jej mąż, syn i wnuk weszli do pokoju, Hermiona uśmiechnęła się z czułością, wstając z łóżka. Wyciągnęła ręce w kształt litery T, aby było im ją łatwiej ubrać. Uświadomiła sobie jednak, że czuje się skrępowana tym, że nie czegoś w końcu nie potrafi.
    Nie potrafię się już nawet sama ubrać. To takie żałosne jak na mnie. Zawsze byłam tą dobrą, idealną. Zawsze wszystko wiedziałam oraz umiałam to zrobić. A dziś? Jak źle jest, skoro nie potrafię sama ze sobą poradzić?
    Mimowolnie się popłakała, czując jak Ron wiąże szalik na jej szyi. Starała się ocierać łzy, jednak przy okazji zadrapywała swoją twarz poobgryzanymi paznokciami.  Natychmiast kazała wszystkim wyjść — nie chciała, aby widzieli ją w tym stanie, umierającą na skutek chorób, starości i postępującej zaćmy prawego oka.
    Jakimś cudem dała radę się położyć, wejść do łóżka — oczy w sumie same jej ciążyły, a ciało już powoli zaczynało umierać. Zawsze myślała, że przed oficjalną śmiercią mózgu powie coś wzniosłego, mądrego — coś, co zapamiętają pokolenia czarodziejów. W końcu, tego się oczekuje od najmądrzejszej wiedźmy od czasów Roveny Ravenclaw, prawda? Jednak nie miała siły mówić więcej, niż te dwa, krótkie słowa.
     Dobrze, że mimo wszystko ona nie boli…
— Żegnaj świecie… — wyszeptała, po czym poczuła, jak odpływa.
*
    Stała przed drzwiami do sypialni swojego męża, Dracona. Bała się, że śni. Całe życie żyła zgodnie z wolą rodziny. Była wzorową córką, idealną siostrą i przykładną żoną oraz matką. A on? Jak on się jej za to odwdzięcza? Zdradzał ją na lewo i prawo, chciał rozwodu niejednokrotnie. Wiedziała, że nie był z nią szczęśliwy. Wiedziała, że chciał odejść, zerwać z tradycją. Ale ona nie mogła mu na to pozwolić! Nie tylko ze względu na szacunek do rodzin — co też się dla niej liczyło, ale przecież jakby on odszedł to i by pieniążki uciekły! A dzisiaj kończy się termin intercyzy, który musi trzymać aby dostać majątek po nim. Całkiem spory majątek, nie ma co ukrywać.  Scorpiusa i jego żony — Rose nie było w rezydencji wraz z ich synem — Abraxem II, natomiast skrzatom porozdawała podziurawione skarpetki oraz bieliznę swojego męża, co sprawiło, że były wolne i nie musiały usługiwać już nikomu z rodu Malfoy. Samo to nazwisko wywoływało w niej obrzydzenie. Ten ród miał szacunek, ale żyły w nim same szuje i kanalie.  Oczywiście, siebie nie brała pod uwagę. Ale jej syn… Zawsze po stronie ojca, zawsze z nim a ją miał za pustą lalę.
Nie tym razem, Scorpius — tatuś już przy tobie nie będzie, pomyślała, gładząc rączkę jednego z noży. Wiedziała, co ma robić. Nie stchórzy.  Zrobi to. Nie ma innego wyboru.
    Zaczęła się cicho skradać. Niby była u siebie, ale jeden błąd i koniec zabawy. Czekałby ją Azkaban, a nawet i pocałunek. Nachyliła się nad siwowłosym mężczyzną, bardzo przystojnym, nawet jak na te sto lat.
    Wiedziała, że musi to zrobić.  Bo albo Draco, albo pieniądze. A ona wolała to drugie. Schowała ostrza za siebie, trzymając je jedną ręką a drugą próbując go obudzić.
— Kochanie… Obudź się… — powiedziała, czekając aż w temu idiocie zechce się w końcu wstać. Szturchnęła go parę razy, aż w końcu się rozbudził — Jak miło, że się jednak obudziłeś, kotku. Za to ja zamierzam się z tobą pożegnać raz na zawsze! — krzyknęła, wbijając mu w klatkę piersiową dwa noże. Spojrzała na swoje dzieło — krew natychmiast zaczynała wypływać z ran, a on bladł.
— CO TY ROBISZ, SUKO JEDNA?! — wykrzyczał, wyraźnie zdezorientowany. Mimo utraty krwi adrenalina w nim buzowała. Próbował wyjąć narzędzia i uspokoić Torię, jednak ta nadal się szarpała — Wyjmij to, bo mnie zabijesz! — powiedział, a ona —  ku jego zdziwieniu — zrobiła to, co od niej oczekiwał. Już miał odetchnąć, gdy wbiła mu nóż w rękę.
— A to za każdy weekend, kiedy Ty sobie piłeś, a ja siedziałam w domu ze Scorpiusem! — wzięła drugi i szybko wbiła go mężowi w krocze — A to za wszystkie zdrady oraz zmarnowanie mojego życia! —  wyciągnęła nóż z ręki, wbiła w brzuch i pociągnęła bez skrupułów aż do samego gardła.
    Słyszała jego krzyki, ale tak, jakby to było gdzieś daleko. Oddech przyśpieszył, na czole pojawił się pot, natomiast oczy lśniły nieznanym nikomu dotąd blaskiem. Odzyskała życie, odzyskała młodość. A to wszystko dzięki jego krwi na swoich dłoniach.  Widziała, jak jego oczy mętnieją, jak z ust wycieka krew. Czuła się, jakby tym morderstwem zdjęto jej ogromny ciężar z barków. To było fantastyczne uczucie! Krzyczała, zupełnie jakby przeżywała swój pierwszy orgazm. Adrenalina i ekscytacja wręcz buzowały jej w żyłach. Domyślała się, że będzie musiała zabijać coraz więcej i więcej, aby zaspokoić swoje potrzeby.
   Czekała aż jej syn i synowa wrócą do domu. Im więcej ludzi zabije, tym lepiej będzie się czuć. Spojrzała na Draco — jego twarz wyrażała przerażenie, lecz miała go gdzieś. Zaczęła oblizywać dłonie z krwi, kierując się do skarbca Malfoyów. Nie zauważyła tylko, że jej mąż jeszcze żyje. Wyczarował na szybko patronusa — fretkę — i zaczął mówić.
— Nie wracaj do domu, Scorp… Nie wracaj do trupów… — po czym go wysłał, od razu umierając.
***
Gdy otworzyła oczy, była w miejscu tak kolorowym, że aż musiała je przymrużyć aby nie oślepnąć. Spojrzała na tabliczkę, będąc ciekawa gdzie tak naprawdę jest.
Rozstaj dróg...Hmmm… — pomyślała, przeczesując swoje siwe włosy z lekkim uśmiechem. Szybko zauważyła dwa piękne pociągi, posiadające jakże wdzięczne nazwy — Schody do Nieba oraz Winda do Piekła. Ledwo spojrzała na nie, a już wiedziała, że jej transportem będą Schody do Nieba.
To miejsce jest trochę dziwne, pomyślała a po chwili zauważyła dziwne, lecz kuszące światło. Miała ochotę pobiec w jego stronę, mając nadzieję, że ktoś tam jest, że nie jest tu sama. Westchnęła cicho, po czym niepewnie ruszyła w stronę blasku — spodziewała się samych dobrych rzeczy, ponieważ intuicja nigdy jej nie zawodziła. Zawsze ufała zarówno wiedzy, jak i sobie. Po kilku minutach drogi jasność zniknęła, a na horyzoncie zaczęła się jawić postać leżąca na podłodze. Przestraszona szybko zaczęła biec w jego stronę, a gdy była blisko, uklęknęła obok.
— Halo? Słyszy mnie Pan?  — zapytała, próbując dojrzeć jakieś oznaki przytomności. Na ten moment on się jednak nie budził. Sprawdziła, jaki ma puls. Z zaskoczeniem odkryła, że on go nie ma. Czyli już nie żył… Mimowolnie po jej policzkach spływały łzy, prosto na klatkę piersiową mężczyzny  i rany w niej. To było straszne… Umrzeć w taki sposób…
A przynajmniej ona myślała, że opuścił ten świat automatycznie kierując się do nieba. Na swoje szczęście się pomyliła, bo staruszek zaczął kaszleć. Gdy otworzył oczy i się uśmiechnął, niemal żałowała swoich reakcji. Przecież to Malfoy — jej najgorszy wróg ze szkoły, uważający Hermionę zawsze za tę gorszą. Często płakała przez niego — jego słowa potrafiły zaboleć, bardzo mocno zaboleć.
    Odsunęła się, jakby nagle stała koło kogoś chorego na Smoczą Ospę, zanim ten ją rozpozna. Znowu poleciałyby oszczerstwa w jej kierunku, a nie zamierzała tego znowu przechodzić.
— Granger? — zapytał niepewnie, a ona automatycznie kiwnęła głową. Skoro i tak ją rozpoznał, to nie było co się okłamywać — Na Merlina, ale się zestarzałaś. A ta szopa jest jeszcze większa niż w Hogwarcie! — roześmiał się, łapiąc za brzuch. Miło było wrócić do przeszłości, znowu poniżając Hermionę Granger.
— Jestem Weasley! I przypominam ci, stary, wredny zgredzie, że ty też nie jesteś najpiękniejszy. W sumie, z nas dwojga tylko ja mam jeszcze prawdziwe zęby! — powiedziała wzburzona, wstając oraz odwracając się do niego tyłem.
    Co za dupek! A ja chciałam mu pomóc! Jak on tak może?! — zachodziła w głowę siwowłosa, przełykając łzy upokorzenia. Nie sądziła, że te uczucia jeszcze kiedyś wrócą. Myślała, że ten rozdział ma już dawno za sobą, a tu proszę! Jednak nie, nie ma tego za sobą, tylko przejmuje się  kimś takim jak on!
— Może i masz zęby, ale czaru w tobie nie ma — odgryzł się jej, puszczając perskie oko. To było nawet zabawne. Chciał znowu zarzucić jakimś oryginalnym, zabawnym tekstem, gdy między nim a nią stanął pewien czarodziej.
— Witajcie, Pani Weasley i Panie Malfoy — powitał ich, podając ręce z ciepłym, wzbudzającym zaufanie uśmiechem.
    Brązowooka była pewna, że skądś kojarzyła tego mężczyznę. Coś jej świtało… W końcu, cała szata w kolorze fiołków, buty, a nawet fioletowa tiara nie były dla byle kogo! Próbowała doszukać się w nim czegoś znajomego — jednak na próżno, starość to nie radość. Pamięć niestety też szwankuje.
— Mam na imię Merlin. Oboje umarliście w tym samym momencie, wasze życie i wybory były oparte o zło tego świata, a co za tym idzie — nie byliście w pełni świadomi swoich wyborów, decyzji i postaw społecznych… — zaczął mówić, jednak Draco musiał mu przerwać.
— Co ma Pan na myśli, mówiąc o źle tego świata? — zapytał, wpatrując się z zaciekawieniem w człowieka.
— Mówię o Gellercie Grindelwaldzie i Tomie Marvolo Riddle’u, znanym też jako Lord Voldemort. Ich istnienie, czyny i wybory wpłynęły na was, ponieważ Rada nie dopilnowała rozdzielenia jednej decyzji z zamierzchłych czasów, wcześniejszych niż wasze narodziny od tego, co stanie się w przyszłości. Początkowo sądziliśmy, że może to się uda, nie będzie zakłóceń ani żadnych przykrych skutków ubocznych. Niestety, nawet najmądrzejsza osoba z rady, Rowena Ravenclaw nie przewidziała, że to aż mocno wpłynie na wszystkich.  Każde z nas uważało, że po wojnie to zniknie, jednak nie ulotniło się. Lecz było za późno, aby cokolwiek cofnąć i musieliśmy czekać aż któreś z Wielkiej Dziesiątki umrze najpierw, aby cofnąć to wszystko, a każde z was mogło zacząć podejmować własne decyzje, nieuwarunkowane wydarzeniami z przeszłości.  Dlatego mam dla was propozycję — straciliście życie jako pierwsi, więc wy zdecydujecie o tym, co się stanie. Możecie każde pójść swoją drogą, a możecie też spróbować od nowa, z nową szansą, w nowym świecie. Poczekam na tę decyzję, jednak musicie powiedzieć mi to jak najszybciej, jeszcze w tych dziesięciu minutach — powiedział  staruszek, czekając i jednocześnie tworząc tunel. Nie musiał oczekiwać za długo. Jedno spojrzenie i już wiedzieli — skoro w końcu mają szansę naprawić coś, co świat spaprał, to nie zmarnują tej okazji.
— Wchodzę w to, Merlinie — odpowiedziała kobieta, podchodząc do wrót.
— Jestem za, a nawet przeciw, dziwny człowieczku — roześmiał się Draco, podchodząc do Pani Weasley oraz wyciągając do niej ramię.
— Pani pozwoli, Pani Weasley? — zapytał, uśmiechając tak, że Hermionie nogi natychmiast zrobiły się jak z waty.
— Oczywiście, Panie Malfoy… — wyszeptała, idąc z nim pod rękę do tunelu.
    Żadne z nich nie wiedziało, co ich czeka. Ruszyli, trochę obawiając się o to, co może się stać. Oboje wiedzieli jedynie tyle, że zaczynają od nowa. Wchodzą w alternatywny świat.