Rozdział I - ''Tak po prostu odszedł...''

Witam serdecznie wszystkich czytających!
Bez wstępów - dodałam parę dodatków do bloga - chciałabym, abyście z nich skorzystali. :D
Dziękuję też za 13 obserwatorów w ciągu 11 dni! To dla mnie ogromny sukces. A teraz wyjaśnienia, żeby nie było. ODSTĘPSTWA OD KANONU SĄ ZAMIERZONE I CELOWE, CHOCIAŻ MOMENTY Z KANONU TEŻ SIĘ CZASEM POJAWIĄ.
I oczywiście poza Dramione w tym opowiadaniu będzie też inny pairing - Blanda. Mam nadzieję, że Was to zainteresuje. TU JEST BLANDA
Każdy, kto liczył na gówno w stylu Blinny albo Blamione to się niestety przeliczył. Taka tam wredna ja. :3
Rozdział dedykuję:
♥ Tej jednej, wyjątkowej maturzystce, która czyta mojego bloga. Zgodnie z obietnicą! :D
♥ Patronusce - masz świetny blog i nie możesz wątpić w to!
♥ Acrimonii i Soni - dziękuję za wszystko. ♥
♥ Marise - która zechciała być moją betą.
No i nie przedłużając - zapraszam do czytania oraz zachęcam do komentowania i obserwowania. :3 Mam nadzieję, że komuś się spodoba.  + niebetowane



_________________________________________________

   Gdy tylko dwa pierwsze trupy z Wielkiej Dziesiątki weszły do tunelu, Merlin z dzikim uśmiechem teleportował się do pomieszczenia rady, w której skład wchodzili Założyciele Hogwartu, Założyciele Durmstrangu, Założycielki Beauxbatons, Artur, Ginewra, Lancelot, Mordred, Gajusz i on sam. Usiadł na swoim fioletowym fotelu, zdejmując tiarę z głowy.
— Szanowni Państwo! Pragnę przekazać, iż dana mi misja została wykonana z pozytywnym skutkiem. A teraz ta przyjemniejsza część naszej pracy — zakłady, przyjmuję zakłady! Można dać wszystko, od dropsów miętowych aż po dziedzictwo kulturowe swojego rodu! Zachęcam wszystkich do udziału — mówił głośno siwowłosy, po czym wstał i zaczynał zbierać datki oraz różne opcje od swoich współtowarzyszy.  Jednak wszystko, co się stanie to czas pokaże.
                                                                                 *
    Dziewczyna weszła do przedziału, szybko zasuwając drzwi i niemal padając na fotel. Dzisiaj o mało co by się nie spóźniła na Express Hogwart. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby nie zdążyła. Ta szkoła była największą radością w życiu Hermiony Granger. Nie miała chłopaka ani masy przyjaciółek, które wielbią makijaż oraz głupie plotki o każdym mieszkańcu zamku. Byli tylko rodzice, jedna przyjaciółka i dużo książek. Jednak taki układ jej pasował — jakoś bycie duszą towarzystwa nigdy jej nie wychodziło, mimo jej ogromnych starań. Po prostu zamiast ludzi wolała swoje księgi i nic nie mogła na to poradzić. Spojrzała przez okno na szybko przewijający się krajobraz, uśmiechając się lekko. W ciągu tych sześciu lat poznała trasę tak, że teraz niemal znała ją na pamięć — każde drzewo, każdy pagórek i każdy przepływający strumyk, jaki tylko się pojawił.
     Hermiona wyciągnęła z torby swoje kanapki i zaczęła je jeść, w oczekiwaniu na swoją przyjaciółkę, Amandę. Obie znały się jak dwa łyse konie — wiedziały o sobie wszystko, jedna drugiej nie potrafiła okłamać, a osoby im bliskie podejrzewały, że komunikują się ze sobą w myślach. Zaśmiała się cicho, wypatrując przybycia przyjaciółki. Córka słynnego szukającego w angielskiej drużynie narodowej Qudditcha, Jamesa Pottera oraz znanej magomedyczki, Genevive Montrose oraz przyszywana siostra Harry’ego. Nikt nie sądził, że po kilku miesiącach wspólnego życia Lily Evans — chociaż za kilka miesięcy Lupin — rzuci swojego męża, uciekając w ramiona jednego z jego przyjaciół, Remusa. Przez kilka tygodni Prorok bez przerwy o tym trąbił, robiąc niepotrzebną sensację wokół tego tematu.
   Chociaż, gdyby Amanda usłyszałaby jej myśli, zabiłaby ją. Ciągle powtarzała, że bycie Potterem to żadna radość, dlatego woli używać nazwiska panieńskiego matki. Nie dziwiła się jej ani trochę — mimo, że Hermiona się przyjaźniła z Harrym, to ten nienawidził swojej siostry — co gorsza do tego stopnia, że wolał być w Durmstrangu, niż widywać ją na co dzień oraz mieszkał z matką i jej partnerem.
   Zatem nic dziwnego nie było w jej zaskoczeniu, gdy zobaczyła młodego Pottera w drzwiach jej przedziału a obok niego swoją blondwłosą przyjaciółkę.
— Cześć Herm — powiedział, szczerząc się do niej szeroko oraz siadając blisko niej, skutecznie uniemożliwiając to Amandzie.  Zielonooka niemal zatrzęsła się ze złości, ale nie zamierzała dać mu satysfakcji i ze spokojem usiadła naprzeciwko. W tym momencie podziwiała jej opanowanie.
— Witaj Harry. Co Ty tu robisz? Chyba pomyliłeś pociągi, prawda? Bo o ile mi wiadomo, Wy rok szkolny rozpoczynacie dopiero w połowie września — stwierdziła, a czarnowłosy się roześmiał, po czym skierował swój wzrok w stronę szatynki.
— Nie, nie pomyliłem. Po prostu jadę do MOJEGO dziadka, przy okazji załatwiając coś dla mamy od jej przyjaciela, Severusa Snape’a. Nie martw się, przecież nie chodziłbym do tej żałosnej szkółki, gdzie uczy się ta gorsza kategoria — skwitował sytuację chłopak, po czym wstał i wyszedł, najprawdopodobniej szukając wózka ze słodyczami.
— Wiesz co, Hermiono? Mam ochotę go zatłuc. Ciągle się mnie czepia, traktując tak, jakby to moją winą było rozwalenie się małżeństwa jego rodziców. Chciałam być miła, byłam miła… A on nigdy. To przykre, wiesz?  — powiedziała, po chwili wyjmując książkę Qudditch przez wieki, natychmiast zagłębiając się w lekturze. Montrose zazwyczaj, gdy było źle to uciekała w książki. Nie była typem odważnej — obie są swoimi przeciwieństwami, jednak nie przeszkadza im to się przyjaźnić oraz rozumieć bez słów. Szybko ją przytuliła, odkładając książkę. Przecież są rzeczy ważne i ważniejsze.
Ciągle się bała o Amandę. Hermiona miała rodzinę, przyjaciół, jakąś przyszłość. Natomiast Amanda nie miała rodziny — ojciec ciągle albo w trasie, albo u syna a matka wiecznie w szpitalu. Brat jej nienawidzi i poza Hermioną nie ma żadnych przyjaciół. Nie raz była u niej przez tydzień, a nawet dwa i nikt tego nie zauważył. Było jej szkoda dziewczyny… I pomyśleć, że kiedyś narzekała na swoją samotność. Bo jeżeli to, co ona ma jest samotnością, to co przeżywa Montrose?  Lepiej, żeby się nie dowiedziała.
    Po dłuższej chwili wypuściła Amandę z objęć, uśmiechając się szeroko. Zawsze, gdy mogła komuś pomóc to robiło się jej cieplej na sercu. Rodzice zawsze ją uczyli uczynności, dobroci i szczerości — oczywiście skutkowało to tym, że jest teraz jaka jest. Nie spuszczała młodej Potterównej z oczu, ciągle się obawiając o jej samopoczucie. Ostatecznie odetchnęła z ulgą, nie przerywając koleżance lektury a sama zajęła się swoim czytadłem.
    Niestety, dziewczęta nie naczytały się za długo, gdyż w drzwiach ich przedziału stanęli dwaj chłopacy — jednego znała z rocznika — był gryfonem, nazywa się Draco Malfoy. Powszechnie uważany za dość oschłego, ale podobno zyskiwał przy bliższym poznaniu. W tamtym roku siedziała z nim na transmutacji. Natomiast druga osoba to Blaise Zabini — krukon o rok wyżej niż oni. Czarnoskórego kojarzyła głównie dzięki temu, że był obiektem westchnień jej przyjaciółki.
Blondyn miał na sobie luźne jeansy z kieszeniami oraz koszulkę ze słodkim lwiątkiem, które dusiło węża.
     Ach, ta walka Slytherinu z Gryffindorem, pomyślała Granger, odgarniając włosy do tyłu. Nie rozumiem tej wojny, ponieważ kłócą się praktycznie o wszystko — nawet lekcje nie powstrzymują mieszkańców obu domów od wojen. Zamiast nie wchodzić sobie w paradę, celowo się zaczepiają. Nie mam pewności, czy to jest swego rodzaju śmieszne, czy też żałosne — skwitowała w myślach, zamykając książkę.
    Nie mogło jej też umknąć to, jak jej kochana Amanda zareagowała na kolegę ze starszej klasy. Ciemne, wręcz czarne jeansy, biała koszula z rozpiętymi guzikami, przez którą odznaczały się wyraźnie zarysowane mięśnie oraz kruczoczarna skóra przerzucona przez ramię a na dodatek firmowy uśmieszek numer dwa — jak to ładnie określała zielonooka. Musiała przyznać rację blondynce — chłopak był wręcz nieziemsko przystojny, a jego przynależność do ich domu mówiła sama za siebie — był to facet idealny.
— Cześć, możemy się tu przysiąść? Byliśmy kupić słodycze i zanim się spostrzegliśmy, wszystkie przedziały zostały zajęte — zapytał Blaise, kierując swój wzrok na młodziutkie krukonki. Jeden rzut oka na minę towarzyszki wystarczyło, aby się zgodzić.
— Oczywiście, siadajcie — odpowiedziała Hermiona, uśmiechając się do nich szeroko, jednocześnie starając się nie roześmiać na widok tego, co wyczyniała jej przyjaciółka. Czerwona jak kafel od Qudditcha spuściła głowę udając, że musi czegoś poszukać w swojej torebce. W tym rozgardiaszu spadł jej Qudditch przez wieki. Już miała go podnieść, gdy zrobił to nie kto inny, jak towarzyszący im krukon. Podał księgę dziewczynie do ręki, a ona z wdzięcznością już miała wziąć, gdy ich palce zetknęły się ze sobą, a ona szybko się speszyła. Miała nadzieję, że jej przyjaciółka w końcu się odważy do niego zagadać, inaczej Merlin jej świadkiem, że ona sama mu o tym powie!
— D-dziękuję… — wyjąkała nieśmiało dziewczyna, zabierając się do lektury i unikając jego wzroku.
Przysięgam, że w dormitorium ją zabiję jak będzie żałować, że nic nie zrobiła! — stwierdziła czekoladowooka.
   Jednak psioczenie na współlokatorkę przerwał jej czarnoskóry.
— Jak minęły Wam wakacje? — zapytał z uśmiechem, jednak nikt z tej trójki nie kwapił się do opowiadania. Mimowolnie westchnęła, zerkając na towarzystwo.
— Okej, to może ja zacznę… Miałam bardzo udane wakacje. Na początek wyjechałam na tydzień z Amandą i naszymi rodzicami na Hawaje. Było tam wspaniale! Cisza i spokój na prywatnej plaży Potterów to coś, o czym zawsze marzyłam.  Przeczytałyśmy chyba połowę książek z tamtejszej biblioteki oraz wygrałyśmy konkursy - ja karaoke, a Amanda była miss plaży — roześmiała się cicho, szybko wracając do dalszego opowiadania — Potem byłam z rodzicami zwiedzać Europę. Francja to taki piękny kraj, pełen niesamowitych dzieł sztuki. Chociaż mugole byli tam ubrani jeszcze dziwniej niż zwykle, to i tak mi się bardzo podobało. Natomiast resztę czasu spędziłam w domu, ucząc się na kolejny rok — gdy skończyła mówić, zaczęła rozczesywać swoje włosy szczotką.
— Moim zdaniem zmarnowałaś połowę wakacji na naukę. Osobiście lubię książki, jednak mimo wszystko jest to trochę dziwne, nie sądzisz? — zapytał szarooki, nieśmiało się uśmiechając. Był świadom faktu, że dziewczyna może nie tylko nie podzielać jego zdania, ale może się także z nim nie zgadzać. Po chwili jednak postanowił sprostować swoje stanowisko — Nie chodziło mi o to, żeby Cię obrazić, bo raczej na takiego szablonowego kujona nie wyglądasz no ale chyba sama rozumiesz…
— Jasne, rozumiem to, Malfoy — skwitowała  to tymi słowami, już chcąc zakończyć temat.
— Mów mi Draco. Przecież w tamtym roku siedzieliśmy obok siebie, więc nie traktuj mnie jak obcego! — wykrzyknął chłopak ze zdenerwowaniem.  Hermiona uniosła pytająco brew, próbując rozgryźć znaczenie tych słów. Gdy nie doszukała się niczego, postanowiła mu to wytłumaczyć. Chociaż na dobrą sprawę — nie musiała nic mu mówić!
— A powiedz mi – czy poza lekcjami odezwałeś się do mnie? Bo ja jakoś tego nie pamiętam, wybacz mi. Mogę powiedzieć, że Cię kojarzę. Ale takie osoby w każdym razie i tak są obce. Więc zrozum, że jak spotkamy się w pociągu to nie będę od razu z Tobą ćwierkać jak dwa ptaszki za oknem — powiedziała spokojnie, wyciągając książkę. Co prawda, Zabini, Amanda i Draco również mówili o swoich wakacjach, jednak nic nie było takiego, aby ją to obchodziło. Miała nadzieję, że szybko dotrą do Hogwartu, a ona będzie mogła uszykować się na następny dzień.
                                                                             *
  Wbiegła z radością do swojego pokoju, szybko wskakując na łóżko, które należało do niej. Zawsze idealnie czysta, pachnąca pościel. Idealna miękkość materaca i poduszki, pościel w kolorach domu. Owinęła się cała kołdrą w kokon, jak to nazywała Montrose, zasypiając, bardzo zmęczona.
                                                                            *
   Stała na błoniach, obserwując gwiazdy. To była jedna z nielicznych rzeczy, które uwielbiała i którą chciała się zająć w przyszłości. Za nią siedział nie kto inny, jak Draco na kocu w biało-czerwone kwadraty, popijając czerwone wino. Uśmiechnęła się delikatnie, siadając obok niego. Oboje patrzyli sobie w oczy, przymierzając się do pocałunku. Nagle w jej głowie zaczęły przepływać różne wspomnienia. Draco w barwach Slytherinu, jeszcze jako dzieciak krzyczący do niej Ty mała, brudna szlamo! Albo gdy skomentował jej limo pod okiem, chcąc posłać kwiaty jego sprawcy. No i kolejna szlama. Z każdym głosem oraz słowem cierpiała coraz bardziej. Krzyczała w agonii, licząc na to, że on jej pomoże. Ale on… Jak gdyby nigdy nic, tak po prostu odszedł…